- урлаш
- Г. ӱ́рлӓш -ем1. разг. рычать; издавать громкие, угрожающие звуки (о животном). Кугу нерге изи нергын ваштарешыже урла. К. Паустовский. Большой барсук рычит на маленького барсука. Вара, шинчыр мучаште шогышо пий урлаш тӱҥалмеке, чодыра оза лекте. Й. Осмин. Затем, когда зарычала стоящая на цепи собака, вышел лесник.2. разг. орать, рычать, кричать; громко бранить кого-л.; ссориться, ругаться с кем-л. (Пича:) Мыйын п ӧртыштем шолдыра шомак дене ида урло! О. Ипай. (Пича:) В моём доме не ссортесь громко (букв. крупными словами)! (Озамбай:) Айвика, тыге сай огыл, еҥваштареш урлет. С. Николаев. (Озамбай:) Айвика, нехорошо так, кричишь на людей.3. урчать; издавать негромкие низкие звуки. Осыпын мӱшкыржӧ адак урлаш тӱҥалеш. А. Эрыкан. В животе (букв. живот) Осыпа снова начинает урчать.4. перен. гудеть, шуметь; издавать низкий звук, гул (о чём-л.). Шем пырдыж гай пычкемыш, эре мардеж урла. И. Васильев. Темнота, как чёрная стена, беспрестанно гудит ветер.5. перен. бурлить; бить ключом, клокотать. Шошо вӱд лӱшка, урла. А. Новиков. Весенняя вода шумит, бурлит.
Марийско-русский язык (Марла-рушла мутер). 2009.